Shumë e konsiderojnë motorin e dizenjuar nga Massimo Tamburini si më të bukurin sportiv në botë. Ju si thoni? Ne do të ribëjmë provën, falë lektorit Luigi di Milano. Me ne edhe Gix, që e provoi i pari në 1994
Pas përfundimit të provave të verës të maxienduro me Gix dhe Alberto Porta, rikthehen motorët sportive në provën e re të Moto.it. Por, mjaft me motorët japonezë. Kemi folur për modelet e bukura Honda RC30 dhe VTR SP1 apo Yamaha R1 e Suzuki Hayabusa. Tani, le të kalojmë në dy kategori të motoçikletave që na bëjnë të çmendemi: italiane për gara me dy kohë dhe bisha të Kampionatit Botëror të regjistruara për qarkullimin në rrugë.
Ducati 916 së bashku me Honda RC30 konsiderohet një prej modeleve sportive më të bukura jo vetëm të viteve ’90, por e të gjitha kohërave. Është fryt i dorës përrallore të Massimo Tamburini, por edhe e pjekurisë motorike të arritur nga Claudio Castiglioni.
Pothuajse të gjithë lexuesit tanë do të kujtojnë momentin kur panë për herë të parë Ducati 916. Ai u shfaq në Sallonin e Milanos në 1993, dhe 916 i la të gjithë pa frymë. Dhe kjo për shkak sepse atëherë nuk kishte parashikime dhe foto të vjedhura për të prishur shijen e ndërtuar, dhe pjesërisht sepse pjekuria super-sportive e Ducati nën menaxhimin e Castiglioni, ishte objektivisht i mrekullueshëm. Aq bukur për ti rezistuar mbrojtjes estetike për tetë vjet.
Për ironi, mendoni se mund të kishte qenë shumë ndryshe. Massimo Tamburini ishte duke punuar modelin trashëgimtar të 851 kur Honda prezantoi NR750 e saj në Sallonin e Tokios. Dizajneri romanjol ishte jashtëzakonisht i impresionuar, aq sa ishte në gjendje që të shkatërronte ato që kishte bërë deri atëherë dhe të fillonte nga e para. Dhe për të hartuar një linjë, por edhe elemente stilistike si fenerët shumë të hollë anash apo ato poshtë bishtit, të cilat kanë përcaktuar një gjeneratë të gjithë motorësh super-sportivë. Dhe ata bënë që të gjithë konkurrentët të “dilnin në pension” krejt papritur, sepse nuk pati asnjë rival, të paktën deri në daljen e Yamaha R1, që në prani të tij nuk dukej i madh dhe i vështirë.
Në 2018, Ducati 916 mbushi 25 vjeç. Ky model është i pajisur me një motor bicilindrik Desmoquattro i zhvilluar në krahasim me të mëparshmin 888. Duhej të prisnim modelin 996R të 2001-it për të festuar mbërritjen e Testastretta, e para kambio gjenerale motorike në historinë e super-motorit Ducati. Por, mbi të gjitha një shasi që përbënte një kapërcim kuantik për sa i përket rivalitetit, si brenda vendit, ashtu edhe me modelet e huaja.
Duke folur sportivisht, 916 ishte një mostër. Gjashtë tituj në tetë vjet me versionet e saj të ndryshme, nga pilotët si Fogarty, Corser dhe Bayliss, dhe shumë fitore me të tjerë, duke filluar nga Pierfrancesco Chili, i cili u dashurua me të deri në atë pikë sa nuk dëshironte ta braktiste deri kur doli 999, gjë që shkaktoi zemërimin e kompanisë mëmë. Dhe pa llogaritur, me pak keqardhje, gjithçka që mund të kishte bërë Giancarlo Falappa para atij aksidenti fatkeq në Albacete që prishi karrierën e tij.
Modeli 916 u bë më pas 996 dhe 998, ndërsa evoluan në motor dhe me një retushim të shkathët në shasi, por mbetën në thelb të pandryshuara. Dhe një nga shenjat e madhështisë së projektimit të Massimo Tamburini është ruajtja e estetikës, përveç mbylljes së futjeve të ajrit të panevojshëm (996R, 2001). Me 916 lindi një ikonë që ndikoi në të gjithë prodhimin e mëvonshëm të Ducati, sepse përveç 999 që kurrë nuk fitoi zemrat e tifozëve të Ducati, seritë pasuese të super-motorit i detyroheshin shumë. Dy veprat e Gianandrea Fabbro, Panigale 1098 dhe 1099 dhe për këtë arsye rikuperojnë shumë për sa i përket estetikës nga 916, duke krijuar atë “efektin 911” ashtu siç kërkohej nga kompanitë prodhuese dhe dizenjuesit kudo në botë.